Van Bachalpsee naar Grosse Scheidegg bij Grindelwald

In 2019 zag ik bij toeval een documentaire over treinen en treinstations in Zwitserland. Grindelwald sprak me meteen enorm aan. We hebben toen een appartement gehuurd in Schwendi een dorpje dat tegen Grindelwald aan ligt. Van daaruit maakten we dagelijks wandeltochten. Tijdens een van deze wandeltochten hebben we de kabelbaan naar de berg First genomen. Het eindstation is zowel in de winter als in de zomer een toeristische trekpleister. De meeste mensen gaan met de kabelbaan naar boven en blijven in de directe omgeving van het kabelbaanstation First om foto’s te maken en gaan dan weer terug naar Grindelwald.

Als je echter van wandelen en de natuur houdt dan laat je het kabelbaanstation en de drukte achter je. Het eerste deel van onze wandeltocht ging naar Bachalpsee. Het zijn eigenlijk twee meertjes op 2200 meter hoogte met een mooi uitzicht op de Schreckhorn (4000m) en Wetterhorn (bijna 3700m). Let ook op de mooie reflectie van de blauwe, bewolkte lucht in het water van het meertje. Je kunt ook de reflectie van de top van de Schreckhorn zien.

Bachalpsee met Schreckhorn op de achtergrond

Honderd meter terug naar kabelbaan uitzicht op zowel de Wetterhorn (links) als de Schreckhorn (midden).

Uitzicht op Wetterhorn en Schreckhorn

Daarna liepen we terug naar het kabelbaanstation om te lunchen. 

Het tweede deel van de tocht was naar Grosse Scheidegg. Een fantastische wandeltocht met adembenemende uitzichten vanaf 2000 meter op de vallei. 

Vallei van Grindelwald

Vlak voordat we bij het busstation van Grosse Scheidegg aankwamen nog een mooi uitzicht op de indrukwekkende Wetterhorn.

Wetterhorn in de wolken

Daarna moe maar voldaan met de bus terug naar Grindelwald. Wandelen in de bergen is zo goed voor lichaam en geest. De schoonheid van de natuur is indrukwekkend en dat vergeet je niet meer. 

Mijn Nikon D800 met de 16-35mm zoomlens zijn best zwaar. De foto’s zijn dan ook met mijn iPhone 11 Pro genomen. 

Fotograferen tegen de zon in

Toen ik jong was en voor het eerst een foto mocht maken met de camera van mijn vader kreeg ik te horen dat ik de zon in de rug moest hebben. Zonder precies te weten waarom, deed ik dat gewoon. Pas veel later begreep ik de reden waarom. Er komt zoveel licht de camera binnen dat het onderwerp onderbelicht wordt. Tegenwoordig kun je meteen op het schermpje zien of een foto gelukt is voor wat je in gedachte had. In het analoge tijdperk duurde het altijd een paar dagen voordat het fotorolletje ontwikkeld en afgedrukt was. Voor een beginnend fotograaf geen goede omgeving om te experimenteren.

Tegen de zon in fotograferen geeft echter juist mooie, creatieve foto’s. Dus zeker de moeite waard om te proberen. Zelf vind ik het mooist aan zee omdat je ook de reflectie van het zonlicht op de zee hebt. Bij veel licht moet je voorkomen dat de foto overbelicht wordt. Dus een klein diafragma en een korte sluitertijd zorgen ervoor dat er weinig licht op de sensor komt. Ook tijdens het bewerken van de foto kun je nog wat doen aan de hooglichten en aan de schaduwen. 

Reflectie zonlicht op de zee, f/18, 1/1000s

Bij deze foto waren we natuurlijk veel te vroeg voor de zonsondergang (19:17 uur), dus een diafragma van f/18 en een sluitertijd van 1/1000s zorgden ervoor dat de overbelichting binnen redelijke grenzen bleef. De ISO-waarde liep al een beetje op (180). Bij de bewerking met Luminar Neo heb ik de hooglichten op het water een heel klein beetje verminderd, maar niet helemaal, anders verdwijnt het sprankelende van de foto. De schaduwen aan het einde van de pier heb ik wat lichter gemaakt. Ook de lucht heb ik wat lichter gemaakt. Door de overbelichting was hij juist wat donkerder geworden. 

Halo rondom de zon

De laatste avond van onze vakantie zat er voldoende nevel in de lucht zodat ik met mijn iPhone ook de zon op de foto kon zetten. De iPhone heeft weinig instellingen, echter, wel software die er een mooie foto van kan maken. Samen met de uitgestrektheid van de zee geeft dat een dromerige foto waardoor je het gevoel krijgt dat je helemaal alleen van de indrukwekkende natuur zit te genieten. Het heeft een beetje een Japanse uitstraling.

Je ziet dat tegen de zon in fotograferen twee totaal verschillende foto’s oplevert. Dus vergeet de regel dat je altijd de zon in de rug moet houden en maak creatieve foto’s.

Twee fasen van zonsondergang

Voordat we naar Zeeland gingen regende het elke dag en het was koud. Wonder boven wonder hebben we fantastisch zomers weer gehad gedurende de week dat we in Domburg waren. Staalblauwe hemel! Elke dag naar het strand!

Zonsondergang zonder wolken - Domburg

Voor ons was het genieten, echter, een zonsondergang zonder wolken is minder leuk voor een fotograaf. Zonsondergang bestaat eigelijk uit twee fasen. In de eerste fase kleurt de zon van wit-geel naar oranje-rood. 

Eerste fase zonsondergang - Texel

In de tweede fase, als de zon onder is gegaan, valt er nog steeds licht van de reeds ondergegane zon op de wolken die twee kilometer of hoger boven de aarde hangen. In combinatie met de oranje-rode gloed geeft dat spectaculaire beelden.

Ik kan me herinneren dat ik een keer op Vlieland met camera het strand op liep en door iemand werd aangesproken: “Je bent te laat, de zon is al onder.”  Hij realiseerde zich niet dat de tweede fase van zonsondergang nog best spectaculair is. 

Tweede fase zonsondergang - Vlieland

Deze foto is genomen om 21:50 uur. Om 21:29 uur ging die dag de zon onder (met dank aan Google). Dus de mooie lucht komt van de reeds ondergegane zon. Wat deze foto zo interessant maakt is dat je linksonder het strand ziet, daarna de branding en de bakens langs de vaargeul ten noordwesten van Vlieland en tenslotte de mooi gekleurde lucht.

Als je foto’s maakt van een zonsondergang en er zijn wolken, blijf dan nog even fotograferen als de zon onder is!

Jasmijn en scherptediepte

We hebben op het terras in de tuin een aantal kuipplanten staan. Sommige planten hebben we gekozen vanwege hun mooie bloemen of blad, andere vanwege hun geur. Ondanks dat het in het voor- en najaar best een hele klus is om de planten van de garage naar de tuin te verplaatsen en omgekeerd, blijft het genieten. 

Jasmijn f/13, 1/125s, ISO 450

Sommige kuipplanten kun je, als ze bloemen hebben, de hele dag door ruiken (bijv, citroen en jasmijn), echter de nachtjasmijn (Galan de Noche) ruik je pas goed bij toegenomen vochtigheid als het donker is.

Nachtjasmijn , f/29, 1/60s, ISO 100, met ringflitser

Mijn gewone jasmijn heb ik al heel lang. Een heel trouwe plant. Ondanks dat ik hem in de winter, wanneer hij in de garage staat, weleens verwaarloos en hij veel bladeren verliest, komt hij ieder jaar weer met veel mooie bloemen terug. 

Jasmijn, f/16, 1/125s, ISO 2000

Alle foto’s heb ik met een macrolens genomen (Nikon AF-S 105mm f/2.8G VR Micro). Heb ik ooit tweedehands in een fotozaak gekocht. Ben heel tevreden over de kwaliteit van de foto’s. 

Macrofotograferen is echter een uitdaging gezien de kleine scherptediepte. Tegenwoordig, na mijn hersenbloeding, is het voor mij wat moeilijker om de camera helemaal stil te houden, daarom probeer ik met een grotere scherptediepte te werken door de lens wat dicht te draaien (f/13 of kleiner) én door de afstand wat te vergroten. Bijvoorbeeld, bij f/13 en een afstand van 40cm is de scherptediepte 0,8cm en bij een afstand van 80cm is de scherptediepte 3,9cm. Dat geeft mij wat meer mogelijkheden om de bloem goed scherp te nemen. 

Een nadeel van wat grotere afstand is dat de bloem wat kleiner op de foto staat, dus dan moet ik de foto wat croppen (een kleiner deel van de foto gebruiken). Met de huidige grootte van de sensoren is dat geen probleem. Een ander nadeel van een grote scherptediepte (klein diafragma) is dat de achtergrond ook scherper wordt. Als de achtergrond de bloembladeren zijn is dat geen probleem. Als het de rommel in je tuin is dan moet je een groter diafragma kiezen.

Knop jasmijn, f/4, 1/400s, ISO 100

Het voordeel van een groot diafragma (kleinere scherptediepte) is dat je alleen de essentie van de bloem scherp hebt en de rest niet. Je oog gaat dan meteen naar het scherpe deel van de foto. De foto’s zijn artistieker. Dat vind ik zelf mooier. 

Andere instellingen: voor het fotograferen van bloemen gebruik ik Diafragmavoorkeur (A), van insecten gebruik ik Handmatig (M) zodat ik met een veel kortere sluitertijd kan werken. In beide gevallen staat de ISO op automatisch zodat de foto’s niet onderbelicht worden.

Als je een macrolens te duur vindt, begin dan met een telelens. Dan kun je kijken of het fotograferen van bloemen of insecten wat voor jou is. Na een opstartfase ben ik het erg leuk gaan vinden.

Inmiddels heb ik veel macrofoto’s van bloemen en insecten gemaakt. Kijk er eens naar om inspiratie op te doen. 

Boek over Insectenfotografie

Via een vriend kreeg ik de aankondiging van een nieuw boek over het fotograferen van insecten doorgestuurd. Tot mijn verrassing bleek het van een oud-collega te zijn: My Journey into Insect Photography door Mark Overmars. Per hoofdstuk beschrijft hij een aspect van het fotograferen van insecten: waar kun je de insecten vinden, welke camera en lens, hoe de foto’s te bewerken etc. Het fotograferen van insecten heeft veel parallellen met macrofotografie van bloemen, maar is ook moeilijker omdat ze klein zijn en bewegen. Zijn “reis” was voor mij in veel opzichten heel herkenbaar. Veel dingen wist ik wel, al heeft hij zaken veel beter uitgezocht en inzichtelijker gemaakt. Het is een plezier om zijn boek te lezen. Ik raad het jullie aan.

Diafragmavoorkeur, 105mm, f/20, 1/125sec, ISO 2500

Door zijn inspirerende kijk op het fotograferen van insecten ben ik gaan kijken naar de foto’s van insecten die ik vóór mijn hersenbloeding had gemaakt. Met mijn nieuwe camera ben ik er om verschillende redenen nog niet aan toe gekomen. Dat was toen met een Nikon D800 met de 105mm macrolens van Nikon en geen flitser. Door dit verhaaltje heen staan wat foto’s met informatie over de camera-instellingen.

Diafragmavoorkeur, 300mm, f/14, 1/320sec, ISO 1000

Nog even los van het vinden van insecten zijn er best wat uitdagingen. Eigenlijk gaat het om het vinden van de juiste compromis. Idealiter wil je het insect beeldvullend en volledig scherp fotograferen. Beeldvullend betekent bij een 1:1 vergroting van de macrolens dat je er dicht op moet zitten. Om in dat geval nog wat scherptediepte te hebben moet je je lens bijna helemaal dichtdraaien. Gevolg is dat je in de bosjes in het donker zit (of een heel hoge ISO-waarde hebt).

Diafragmavoorkeur, 105mm, f/6.3, 1/125sec, ISO 400

Hoe lossen we dat op? Allereerst door wat afstand te nemen, daarmee krijg je gratis wat meer scherptediepte. Een ander voordeel is dat je het insect niet stoort. Door ook een flitser te gebruiken krijg je bij diafragma f/13 (suggestie van Mark) voldoende licht en wordt de beweging van het insect bevroren. Bij f/13 voor een 105mm lens op een afstand van 75cm heb je een scherptediepte van 3,4cm (berekend met app genaamd Simple DoF). Als dat niet genoeg is kun je de foto vanaf 1m nemen dan heb je een scherptediepte van 6,3cm. Je moet wel rekening houden met het feit dat 1/3 deel van de scherptediepte voor het scherpstelpunt ligt en 2/3 deel er achter. 

Diafragmavoorkeur, 105mm, f/10, 1/125sec, ISO 1000

Door meer afstand te nemen staat het insect kleiner op de foto. Door te croppen (een klein stuk van de foto te kiezen en de rest weg te gooien) krijg je het insect weer beeldvullend. Met het huidig aantal megapixels is dat best te doen. De Nikon D800 heeft 36,3 megapixels.

Handmatig, 105mm, f/9, 1/1000sec, ISO 5000

Reflecterend om mijn foto’s. Alle foto’s zijn met de hand genomen met mijn macrolens (op één na). Allemaail heb ik gecropped en dat is met 36,3 megapixels geen probleem. Autofocus werkt heel goed (eerlijkheidshalve laat ik alleen de foto’s zien die gelukt zijn). Foto’s met de kop naar de camera zijn het interessantst. Bij vliegende insecten moet je een heel korte sluitertijd gebruiken. Tot slot, een wat hogere ISO-waarde is voor een internet-foto geen probleem. 

Geïnspireerd door Mark ga ik nu experimenteren met mijn nieuwe Nikon Z5 met dezelfde 105mm macrolens van Nikon en een ringflitser van Nissin. Een mooi onderwerp voor een komend verhaaltje.

Whanganui, I Am the River, The River is Me

Tien jaar geleden heeft de Whanganui, een grote rivier in Nieuw-Zeeland, dezelfde rechten als een persoon gekregen. Pasgeleden is daar een film over verschenen: I Am the River, The River is Me. Naast dat het een mooie natuurfilm is, laat het ook duidelijk zien hoe de Maori verbonden zijn met de rivieren en hun omgeving. Het zette me aan het denken over hoe wij tegen rivieren aankijken en van welke Nederlandse rivieren ik foto’s heb.

Maastricht (Romeinse vestiging) aan de Maas

Als ik bij mezelf te raden ga dan denk ik bij rivieren meteen aan transport en vestigingsplaatsen. Bijna alle plaatsen met een lange historie liggen aan een rivier (of zee). Niet verbazingwekkend want met boten konden die plaatsen relatief makkelijk bereikt worden. Met de industrialisatie werden de rivieren ook gebruikt om afval te lozen. We beginnen ons nu langzaamaan te realiseren dat dat slecht is voor de aarde en ook voor onszelf. In Nieuw-Zeeland hebben ze zich dat ook gerealiseerd, m.n. door de Maori, en zien de Whanganui als rechtspersoon.

Deventer (Hanzestad) aan de IJssel

In Nederland begonnen we te merken dat het zuivere water uit de Alpen hier vervuild aankwam en dat het veel moeite kostte om er weer drinkbaar water van te maken. Daar wordt nu op Europees niveau wat aangedaan. Echter, in de denkwereld van de Maori, de aarde wordt opstandig: extreme temperaturen, heftige regenbuien, overstromingen van rivieren, stijging van de zeespiegel. Wij moeten, net als de Maori, meer één zijn met de natuur. 

Rotterdam (haven) aan de Nieuwe Maas

Bij één van de opstanden van de aarde steeg het water van de Lek zo hoog dat Culemborg geëvacueerd moest worden. Mijn zus met haar gezin heeft toen een tijdje bij ons gelogeerd. Op dat soort momenten realiseer je je dat Nederland een deltagebied is van een paar grote rivieren met een open doorgang naar zee. De toekomst van Nederland is heel sterk afhankelijk van de ontwikkeling van het klimaat. Ik hoop dat volgende generaties dezelfde idyllische foto’s kunnen maken.

Maastricht bij nacht

Mezquita in Cordoba

Op onze reis door Andalusië bezochten we ook Cordoba. Rond het jaar 1000, de Moorse tijd, was het een van de grootste steden van de wereld. Wij kwamen natuurlijk speciaal voor de Mezquita, wat Spaans voor moskee is. Het is een heel intrigerend gebouw dat ligt aan de rivier Guadalquivir.

Mezquita in Cordoba gelegen aan Guadalquivir

De Mezquita is gebouwd op de fundamenten van een Romeinse tempel. Wat je opvalt als je door het gebouw loopt is het zeer grote aantal pilaren. Het is een uitdaging om een goede plek te vinden om die sfeer van de pilaren goed te pakken.

Veel pilaren, waarvandaan fotograferen?

Overal vind je natuurlijk islamitische kunst. 

Indrukwekkende Moorse kunst

En dan opeens loop je een katholieke kerk, kathedraal, binnen die in het centrum van de Mezquita ligt. Met alle pracht en praal. Een vreemde gewaarwording.

Katholieke kerk binnenin de Mezquita

Als je vanuit de Toren van Mezquita op het dak van de Mezquita uitkijkt zie je hoe de kerk ver boven het dak van de rest van de Mezquita uitsteekt en word je nog meer bewust van de merkwaardigheid van het gebouw. De katholieke kerk is na de Moorse periode van binnenuit gebouwd, en door het dak gegaan. De vraag is wel of we het mooi moeten vinden. 

Kerk komt door het dak van de Mezquita 

Tussen de bedrijven door zijn we thee gaan drinken in een Arabische theesalon. Heel uitnodigend, gezellig en heel lekker. Door de vele, grote planten lijkt het alsof je in de natuur zit op een luxe bank met veel kussens. Het tafeltje met thee stond vol lekkernijen. Echt genieten.

Ons appartement lag aan de andere kant van de rivier. Dus 's avonds mooi de gelegenheid gehad om nachtfoto's van de brug en de Mezquita te maken. Natuurlijk met een statief.

Mezquita en brug over Guadalquivir

Alle foto's zijn verkrijgbaar bij Dreamstime. Graag nodig ik jullie uit om ook naar het fotoalbum van Cordoba te kijken. Het bezoek aan Cordoba was zeker de moeite waard.