Foto’s in boek Enemy Under Our Roof

Ongeveer vier jaar geleden werd ik benaderd door een dame uit Canada ivm een foto van Hotel ‘t Lansink in Hengelo. Ze wilde graag die foto gebruiken voor haar boek over de Tweede Wereldoorlog. Zij bleek in Hengelo te zijn geboren, vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Johanna (Joke) Lemke was bezig haar jeugdherinneringen van haar familie via haar boek met ons allen te delen. 

Hotel ‘t Lansink, Tuindorp, Hengelo

Natuurlijk mocht ze de foto gebruiken. Voor zo’n goed doel en voor mij een hele eer. Het bleek dat ze daar in de buurt was opgegroeid. Als je de foto wat uitvergroot zie je dat in het rechterdeel van het gebouw, boven de groene deuren, “KLEUTERSCHOOL” op de gevel staat. Dat was haar kleuterschool! Tegenwoordig zit in het gebouw Hotel en restaurant ‘t Lansink,. Sinds 2013 heeft het een Michelinster. Voor mijn pensionering kwam ik daar vaak, tegenwoordig wat minder.

Haar boek, Enemy Under Our Roof, is een paar jaar geleden uitgekomen. Ze beschrijft hoe ze samen met haar ouders en broer de oorlogstijd hebben doorgemaakt. De bombardementen op Station Hengelo, Duits militair hospitaal in het gebouw waar nu ‘t Lansink in zit, vriendschappen die ineens ophielden, echter, ook de gewone dagelijkse belevenissen: de meisjesdromen, de spelletjes, de ruzietjes met haar broer. Het boek is in het Engels geschreven en gewoon verkrijgbaar in Nederland. Het is echt de moeite waard om te lezen. Mij deed het denken aan de oorlogsverhalen van mijn ouders. Bracht dezelfde emoties bij mij naar boven. 

Enemy under Our Roof van Johanna Lemke

Na de Tweede Wereldoorlog is ze samen met haar ouders en broer naar Canada geëmigreerd. De bedoeling was dat ze naar Nederland zou komen om, met haar boek, deel te nemen aan de 75ste viering van het einde van de oorlog. Echter, door corona is daar niets van terecht gekomen. Een andere foto van mij in haar boek laat ‘t Lansink van de andere kant zien met de indrukwekkende bomen.

Uitzicht op ‘t Lansink 

Afgelopen zomer bezocht Joke Nederland voor het eerst sinds corona. Ze verbleef een paar dagen in ‘t Lansink. Haar ontmoeten was een groot plezier, nog steeds jong van geest, vol verhalen en veel plannen voor de toekomst. Het was een waar genoegen om een dag met haar op stap te zijn geweest: lunch bij Landgoed De Wilmersberg en Ootmarsum. 

Haar boek is ook in Canada een groot succes. Ze wordt vaak uitgenodigd om een lezing over haar oorlogsherinneringen te vertellen zowel op basisscholen als bij Probusclubs. Het is goed om telkens herinnert te worden aan de afschuwelijkheden van oorlogen.

Beide foto’s zijn gemaakt tijdens een wandeling door Tuindorp en staan op Dreamstime.

Zie ook peter.apers.nl

Domburg: de zee trekt

Vorig jaar zijn we eind juni naar Domburg geweest, een van de mooiste en plezierigste Zeeuwse badplaatsen. Dit jaar weer, echter, nu met het OV (kan geen auto meer rijden). Was wel een hele onderneming. Net als vorig jaar verbleven we in Badhotel Domburg, mooi centraal gelegen. Niet te ver van het strand, de winkeltjes en de restaurants.

Ondanks dat ik lang in de Randstad gewoond heb, gaan we sinds dat we in Twente wonen veel vaker naar de kust. De zee trekt enorm. Het ruisen van de zee, de kracht van het water, de uitgestrektheid van het strand en de zee, de mooie Hollandse luchten.

Hollandse luchten boven het strand van Domburg

Vorig jaar hebben we uitgebreid gewandeld in de duinen, voor mij was dit jaar de wandeling van het hotel naar het strand al voldoende. Bovenop de duinen staat een heel opvallend gebouw, Het Badpaviljoen. Het is in 1889 gebouwd en had een kuurzaal en een concertzaal. Nu zit er een restaurant in en een aantal appartementen. Het is een gebouw dat heel aanwezig is. 

Badpaviljoen 

Ondanks dat het lopen nog niet geweldig gaat had ik toch mijn camera meegenomen om foto’s van het strand te maken. Net als de zee trekt het fotograferen mij enorm, zeker met die meeuwen op de paalhoofden.

Het hotel ligt dichtbij een paar restaurants. Het Mexicaanse restaurant El Fuego heeft de voorkeur van mijn vrouw. Zelf eet ik graag bij Restaurant De Boterkapel. Ook hebben we met een neef van mij en zijn vrouw uit Bergen op Zoom bij Juuls Domburg gegeten. Onder het genot van een lekkere lunch hebben we bijgepraat en herinneringen opgehaald. Maar we komen natuurlijk voor de zee en de mooie zonsondergangen.

Zonsondergang

Zie ook peter.apers.nl

Uitdagingen bij macrofotografie

Mijn enthousiasme voor macrofotografie heeft even geduurd voor dat die er echt was. Bij een gelegenheid had ik een tweedehands macrolens gekocht. Na een paar foto’s is hij in de kast verdwenen. Je moet best moeite doen om mooie foto’s te krijgen. Pas toen Corona uitbrak en mijn wereld zich beperkte tot mijn tuin met mooie bloemen, heb ik macrofotografie herontdekt.

Voor macrofotografie zijn er aparte lenzen. Meestal hebben die de aanduiding Macro, behalve bij Nikon is dat Micro. De essentie is dat de ratio van een macrolens 1:1 is, oftewel, 1mm in de werkelijkheid is ook 1mm op de sensor. Bij een normale lens vindt er een behoorlijke verkleining plaats. Met de macrolens is het makkelijker om een sensor-vullende foto van iets kleins, zoals een bloem of een insect te maken. 

Je zult zeggen leuk! Echter, er zijn wat uitdagingen. Op de eerste plaats de scherptediepte. Bijvoorbeeld, bij mijn macrolens van 105mm heb je bij f/3.2 voor een bloem op 25cm afstand een scherptediepte van 1mm. De vraag is dan welk deel van de bloem je scherp wilt hebben. Je kunt de scherptediepte natuurlijk vergroten door het diafragma te verkleinen. Het gevolg hiervan is dat er minder licht op de sensor valt. Dit kan gecompenseerd worden door een langere sluitertijd en/of een verhoogde ISO-waarde. De langere sluitertijd vang je op met een statief of door te flitsen. De scherptediepte wordt ook groter als je wat meer afstand neemt. Houd er wel rekening mee dat bij een grotere scherptediepte details van de achtergrond zichtbaarder worden en storend kunnen zijn. Zelf vind ik een kleine scherptediepte mooi omdat je precies kunt laten zien waar het om gaat.

Diafragma f/4.8

En dan komen we bij de tweede uitdaging: de compositie. Je zult merken dat als je naar een foto kijkt die voor het grootste deel wazig is, dat de ogen vanzelf de delen zoeken die in focus zijn, dus scherp zijn. De vraag die je jezelf kunt stellen of de scherpe delen op de gewenste plek staan vanuit het oogpunt van compositie. Denk aan de Regel van Derden, Leidende lijnen (horizontaal, verticaal, diagonaal of krommend), Symmetrie etc. Zelf let ik er altijd op dat je ogen niet door storende elementen van de foto afdwalen. Het mooist is als de ogen een route over de foto maken en wellicht delen van de foto opnieuw bezoeken voor nadere inspectie.

Zoals ik al zei, sinds de Coronatijd ben ik me in de tuin meer en meer gaan verdiepen in macrofotografie en het enthousiasme dat ik er voor heb is nog lang niet verdwenen, al moet ik wel zeggen dat de compositie voor mij wel een uitdaging blijft.

Ogen lopen in rondjes langs de knoppen

Hier wat macrofoto’s van het begin van de coronatijd. De foto’s die ik op dit moment maak staan hoofdzakelijk op Instagram. 

Zie ook peter.apers.nl

Oude vrienden

Sinds de laatste jaren gaan we in het najaar met vrienden op stap. Onze vriendschap gaat terug naar de middelbare school en de universiteit. We zaten in hetzelfde studentendispuut. Inmiddels zijn we alle drie getrouwd en hebben kinderen en kleinkinderen. We kennen elkaar ongeveer 55 jaar. Elke keer kiezen we een andere locatie in Nederland. Vorig jaar was dat een hotel tussen Wassenaar en de kust (Hotel Duinoord). Met de fiets zijn we toen naar Museum Voorlinden gereden. Het is een museum van hedendaagse kunst. Echt de moeite waard om nog een keer te bezoeken. Het strandtafereel Couple under an Umbrella van Ron Mueck is levensecht, alleen twee keer zo groot als normaal. Indrukwekkend!

Strandtafereel Museum Voorlinden

Het museum ligt in het Meijendel, een prachtig duingebied. Fantastisch om te wandelen of te fietsen. We hebben toen koffie gedronken bij Standrestaurant Werelds in Scheveningen. De reden dat ik me dat nog goed herinner is het feit dat mijn vrouw daar haar bij Museum Voorlinden gekochte tinnen vogeltjes was vergeten. Heeft ze per post terug gekregen!

Pier van Scheveningen

Dit jaar hadden we, in verband met mijn mindere mobiliteit, besloten naar een grote stad te gaan. De keus viel op Den Haag. Door beschikbaarheid van hotels kwamen we uit op Scheveningen, direct aan het strand (Carlton Beach). Ondanks dat het eind september was, was het de eerste dag perfect strandweer. Het gaf ons de gelegenheid om lekker in het zonnetje bij te praten over onszelf, de kinderen en kleinkinderen en onze kwaaltjes! Ik merk dat ik steeds meer geniet van sociaal contact. Een paar van ons gingen tussendoor even in zee zwemmen. ‘s Avonds hebben we, bij toeval, bij Strandrestaurant Werelds gegeten! Door het warme weer hebben we buiten gegeten, door de gezelligheid werd het best laat. De groepsdynamiek was weer als vanouds.

De pier, de strandtent en de ondergaande zon

De volgende dag zijn mijn vrienden naar Kijkduin gefietst. Wij namen het OV. Bij het Vredespaleis stapten we over van de tram op de bus. Op die locatie vraag je je af waarom al die oorlogen. Kijkduin bleek een grote bouwput te zijn. Via een kruip-door-sluip-door route kwamen we uiteindelijk bij Pavarotti Kijkduin. ‘s Avonds hebben we bij het Peruaanse restaurant Somos-Peru gegeten. Weer de smaak van Ceviche  en Pisco Sour geproefd.

Vredespaleis

De laatste dag was het beduidend minder. Ondanks dat ik niet mee kon met het fietsen was het weer een bijzonder geslaagd uitje. Het was weer als vanouds. Kijk alweer uit naar het volgende.

Scheveningse strand

De foto’s zijn bedoeld om de beleving te accentueren.

Zie ook peter.apers.nl